Świeć

Sobota, 30 sierpnia 2014 • dodano: 30.08.2014 | Komentarze 9

Po bardzo długiej przerwie wreszcie znów na rowerze. Wczoraj wieczorem sprawdziłem sobie kierunek wiatru, dzięki czemu wiedziałem, że pojadę na południe. Od razu stwierdziłem, że skieruję się do Schwedt, a jak wrócę - to się okaże.

Zwlokłem się z łóżka bardzo późno. Obudziłem się dopiero po 10, a to dlatego, że celowo nie ustawiałem budzika. Na śniadanie zjadłem trzy naleśniki z dżemem i pojechałem (autem) do pracy, gdyż tam stał rower od ponad tygodnia.

Po 5 minutach przebierania i przygotowania roweru do drogi byłem gotów. Dzisiaj zadebiutował nowy bidon, który dostałem od Daniela (4 gotten)-dzięki! Poza tym pierwszy raz tego lata w trasę wybrałem się w długich spodniach - chyba niepotrzebnie.

Jeszcze dobrze nie wyjechałem z portu, gdy uświadomiłem sobie, że nie zabrałem z szafki w pracy jakiejś bluzy, ani czegokolwiek, gdyby miało się ochłodzić. Nie chciało mi się wracać i pomyślałem co ma być to będzie. A więc ryzyko! ;)

Wiatr od początku utrudniał jazdę, ale nie był znowuż jakiś nie do zniesienia. Wyspę Pucką pokonuję dość szybko - niestety po raz kolejny nie fotografuję sklepiku, który znajduje się w budce postawionej w sposób przeczący prawom fizyki. Obiekt jest tak krzywy, że nie wiem jak wyrabia w środku ekspedientka. Może właśnie dlatego cały czas wystaje przed drzwiami, przez co ja nie mam możliwości zrobić zdjęcia. Na odcinku "po płytach" tym razem nie spotykam uprzejmego kierowcy wywrotki, pracującego przy modernizacji obwałowań nadrzecznych - kilka tygodni temu jechał za mną i gdy zatrzymałem się, by go puścić do przodu machał ręką, bym to ja jechał dalej. Innym razem jechał z przeciwka - zatrzymałem się, by zrobić mu miejsce, a on bardzo powoli się zbliżał. Na mojej wysokości zatrzymał się, otworzył okno i powiedział, że przeprasza, że tak się wlecze, ale nie chce wzniecać tumanów kurzu, które mogły by być niekomfortowe dla mnie! Nic nie zmyślam, tak było! :)

Z Dziewoklicza do zjazdu na Ustowo, a potem boczną drogą przez Siadło do DK 13. W Siadle przypominam sobie o pani od pierogów, którą swego czasu zachwalał Misiacz. Jednak nie chce mi się jej szukać, tym bardziej, że bardzo głodny nie jestem, a na popołudnie zaplanowałem produkcję placków ziemniaczanych. ;)

Tym razem w Kołbaskowie, dla odmiany, NIE odbijam w kierunku Pargowa, tylko jadę dalej, aż do granicy, DK13. Ta droga zresztą ma tu swój kres. Krótki postój dla rozprostowania kości (nie wiem jak nazwać ten rodzaj stopa) i po chwili jadę dalej. Za Neurochlitz trzeba skręcić na Mescherin, ale myślę sobie, że właściwie dlaczego. Nigdy nie jechałem do Świecia inaczej jak szlakiem Odra - Nysa, więc może warto by przejechać się niemiecką krajówką i zobaczyć ile i jakich wrażeń dostarczy taka podróż. Tym bardziej, że na O-N będzie wiało i to dość mocno. Jak postanowiłem, tak zrobiłem i z decyzji jestem zadwolony. Ruch nie był duży, a droga zaraz za Gartz wprowadziła w las i tak było niemal do przedmieść Świecia.

W Vierraden patrzę w garmina, dzięki czemu w odpowiednim momencie z krajówki zjeżdżam i po DDRce, kiepskiej zresztą jakości dobijam do miasta. Ludzie patrzą na mnie jak na głupiego. Na mp3 zgrałem sobie kilka odcinków Rodziny Poszepszyńskich. Akurat stałem przed zamkniętym przejazdem kolejowym wśród lokalnych rowerzystów, gdy Grzegorz Poszepszyński dowiedział się ile użebrał sobie dziadek Jacek na Nowym Świecie grając na harmonijce ustnej, w efekcie czego dostał zawał. Maryla z Maurycym reanimowali go sznurem od żelazka podłączonym do kontaktu. Śmiałem się sam do siebie. ;)

Po polskiej stronie burdel reklamowy. Pstrokatych bannerów, tablic, itd. od cholery. Fryzjer na fryzjerze, "zigaretten", itd. Moim faworytem jest jednak reklama klubu go-go. Bardzo rozśmieszyło mnie "Grabowo, Richtung Chojna". :)

Za Krajnikiem zaczynają się górki, za Ognicą są już całkiem spore. W końcu docieram do skrzyżowania z DK31 i nią jadę aż do końca, czyli do ronda w Zdrojach. Po drodze zatrzymuję się tylko w Dębogórze na snickersa, loda i wodę. Cały czas uciekam przed burzową chmurą, która w końcu dopada mnie pół kilometra przed klatką schodową.